مقدمه: مجلۀ فیلمخانه در طول سه سال گذشته فعالیت‌های خود را در صفحۀ اینستاگرام نیز ادامه و گسترش داده و تاکنون چندین مجموعه را به مخاطبان گرامی ارائه کرده. در واقع کوشیده‌ایم که علاوه بر انتشار مجله، در فضای مجازی نیز با توجه به امکاناتی که در اختیار می‌گذارد، با شما همراه باشیم. از جمله مروری بر فیلم‌های به اصطلاح «ایندی» (indie)، بررسی کاربردهای تکنیک زوم، نگاهی به اهمیت لوکیشن آشپزخانه، تأملی بر لحظات تنهایی کاراکترهای سینمایی تحت عنوان «تنهایی پرهیاهو»، گذری بر لوکیشن آسانسور، و البته معرفی تعدادی از شناخته‌شده‌ترین و برجسته‌ترین فیلم‌های «کمدی به سبک ایتالیایی». کمدی به سبک ایتالیایی یکی از نخستین مجموعه‌هایی بود که به سراغ آن رفتیم. دلایل متعددی پشت این انتخاب قرار داشت. این سبک از فیلمسازی هم از جنبۀ عامه‌گرایی برخوردار است، مخاطبان انبوهی را سرگرم می‌کند، مفرح و لذت‌بخش است، و در عین حال وضعیت دورانِ خود را به دور از نگاهی دل‌زننده و ناکارآمد ترسیم می‌کند. در واقع بهره‌مندی از کمدی راهکاری بوده تا فیلمسازان ایتالیایی دیدگاه‌ها و انتقادهایشان نسبت به دوران پس از جنگ، بازسازی کشور، و تحولات اجتماعی، فرهنگی و سیاسی را با چاشنی شوخی و هجو بیامیزند، و حتی بسیار مؤثرتر و گزنده‌تر از بیان آن به شکلی عبوث و جدی، منظور و هدفشان را منتقل کنند. به طور کلی در تاریخ سینما کمدی آنچنان که باید‌وشاید جدی گرفته نشده، و نگاه تقلیل‌گرایانه‌ای به آن شده، اما بایستی اذعان کرد که بیان موضوعات و روایت داستان‌ها در قالب کمدی آن هم به شکلی درگیرکننده و ملموس، از قدرت ماندگاری بالایی برخوردار است، مسأله‌ای که در فیلم‌های طنازانۀ ایتالیایی به وفور یافت می‌شود. [...]
