آخرین فیلم پدرو کوستا، چیزی را تغییر نده، مستندی است درباره‌ی ماجراجویی‌های موسیقاییِ ژان بالیبار، که در آن این هنرپیشه‌ی فرانسوی مجموعه‌ای از ترانه‌ها را دائما می‌خواند و تکرار می‌کند. زمانیکه ترانه‌ای که نام خود را به فیلم نیز داده، در حال اتمام است، صدایی را در حاشیه‌ی صوتی می‌شنویم که بی‌بروبرگرد از آنِ ژان‌ـ‌لوک گدار است: «چیزی را تغییر نده تا همه‌چیز به شکل سابق باقی بماند.» به‌مانند دیگر جملات عجیب گدار، توضیح و تفسیر این‌یکی هم کار دشواری …
جاده همواره یکی از عناصر و درونمایه‌های اساسی فرهنگ آمریکایی بوده است. ژانر فیلم جاده‌ای شاید واضح‌ترین و دربرگیرنده‌ترین بستر برای مطالعۀ تعبیر ژان بودریار از ارکان فرهنگ مدرن آمریکایی باشد: فضا، سرعت، سینما، تکنولوژی. همانطور که فیلم‌های وسترن (به‌عنوان آمریکایی‌ترین ژانر تاریخ سینما) از خلال سفر به غرب و گسترش مرزها و اکتشاف سرحدات و سکونت‌گاه‌های جدید، با مفاهیمی که آمریکا آن را بازنمایی می‌کرد درگیر بودند (در صدر همه‌شان، مفهوم آزادی و نسبتش با جامعه‌ای تازه‌برپاشده)، این میراث …
هر فیلم خوبی، چه به‌صراحت اینرا اعلام کند و چه نه، با خود پیشنهادهایی دارد برای پاسخ به سؤال‌های مهمی همچون «چرا ساخته شده» و «تماشگر چطور باید تماشایش کند». در واقع با چنین پیشنهادهایی‌ست که یک فیلم مشخص می‌کند چه انتظاراتی از تماشاگرش دارد، چقدر به او فکر کرده و او را در کجا نشانده است. در آن سنت نقادی که با نام‌هایی چون بازن شناخته می‌شد، بخش مهمی از کار منتقد درگیر شدن نظری با این پیشنهادها و …
نمایشگاه (۲۰۱۳) با تصویرِ D آغاز می‌شود _ زنی در سکوتْ چسبیده به پنجره‌های بلند و کشیده‌یِ خانه‌ای مدرن، رو به چشم‌اندازی مملو از درختان پاییزی، آرمیده است ــ و با نمایی باز هم به پایان می‌رسد: نمایی دور از پشتِ آن درختان، رو به سوی همان دیوار شیشه‌ای که شادیِ زن و مردی (صاحبان جدید همان خانه) را همراه با کودکانشان به تصویر می‌کشد. انگار همه‌چیز از «حضور» شروع می‌شود تا «غیاب» را معنا کند. اما در این میان …
