در آخر فیلمِ الکساندر ساکوروف، فاوست نفرینِ ابدی خود را در لذت درک آن‌ چیزی که آب را فوّاره می‌کند، فراموش کرده و مقابل آبفشان‌ها قهقهه می‌زند. این لذت، به‌ دلیل دیگری، از آن ما هم هست: به‌ دلیل دیدن احساساتی که با استعاره‌هایی تمام‌عیار و مادی چندین‌برابر شده‌اند؛ احساساتی که طی دو ساعتِ شگفت‌انگیز از تجربه ‌کردنِ آنها باز‌نایستاده‌ایم. فیلم هم، مانند آبفشان‌ها، توده‌ای روان و پُرتنش است با رگه‌های صوتی و تصویریِ منظمی که از نماها بیرون می‌ریزند …

خسرو، لرزان و روان و کِیف‌کنان، با چشمانِ بسته بر سر اِسکِیتش، در سرازیری سُر می‌خورد ــ انگار این بازی و لذّتی باشد که از خیلی وقت آرزویش را داشته ــ و آهنگ حرکتش با آوازِ حسینعلی‌خانِ نکیسای تفرشی همخوان می‌شود ــ بله! نکیسا اهل تفرش بود، اتفاقاً برادر اسماعیل مصفّا بود که او هم صدای خوشی داشت و پدرِ مظاهر مصفّا بود، مظاهر مصفّا را هم که لابد می‌شناسید! اما این صدای خوش به خسرو ارث نرسید اما این …

سردسته مافیا، تونی سوپرانو ــ با بازی جیمز گاندولفینی کبیر که هفته قبل بر اثر حملۀ قلبی درگذشت ــ یکی از ماندگارترین شخصیت‌های داستانی بود که در چندین دهۀ اخیر پدیدار شد. او الگوی اصلی موجی از ضدقهرمان‌های آشوبگر هم بود، که همان‌طور که کتاب جدید برِت مارتین به آن اشاره می‌کند، تلویزیون کابلی را پیشاهنگ انقلابی سازنده می‌کرد، انقلابی که درام سریالی پایان‌ِباز (open-ended) را «به فرم هنریِ آمریکاییِ شاخصِ دهۀ اول قرن بیست‌ویکم» بدل می‌ساخت. دان دریپر تودار …

همزمان با هفتادمین دوره جشنواره کن، از هجدهم تا بیست‌وهشتم ماه مِه 2017، چهل‌ونهمین دوره «دو هفته کارگردانان» هم برگزار شد. مهم‌ترین بخش جانبی جشنواره کن، که به‌زودی باید پنجاه سالگیِ حضور مستقل خود به ‌موازاتِ بخش اصلی را جشن بگیرد، در این دوره نمایش سی فیلم ــ بیست فیلم بلند و ده فیلم کوتاه ــ را در برنامه داشت که نام فیلمسازانی چون کلر دُنی، فیلیپ گرل، برونو دومُن، ابل فرارا و… را بر پیشانی داشتند. وجه تمایز «دو …