کمدی در آثار چاپلین طیف گسترده‌ای را در برمی‌گیرد که گاه جداکردن ژانرهای آن دشوار و حتی محال به نظر می‌رسد. در همۀ آثار چاپلین، چه در دوران سینمای صامت و چه در زمانۀ فیلم ناطق، نگاهی به سینمای اولیه و کمدی تئاتری به صورتی پررنگ خود را به رخ می‌کشد. این ویژگی به خاطر آن است که چارلی از دوران کودکی در تماشاخانه‌ها به ایفای نقش‌های کمیک مشغول بوده و در برنامه‌های جُنگ، فیلم‌های واقعیات برادران لومیر و سایر پیشگامان سینما را می‌دیده است. توشۀ دیگر او از دوران کودکی و نوجوانی رقص و موسیقی است که هردو در فیلم‌هایش نقشی تعیین‌کننده ایفا می‌کنند. بی‌گمان در کارنامۀ چاپلین فیلم‌های صامت او از جایگاهی والا برخوردارند و حتی بیشتر محبوبیت او از همین آثار نشأت می‌گیرد. خوانش فیلم‌های چارلی و مقایسۀ تطبیقی آنها با مدرنیسم ادبی آثار جویس، الیوت و وولف نیز بیشتر ناظر بر فیلم‌های متقدم و صامت او هستند. در این فیلم‌ها تلفیقی از همۀ انواع کمدی خود را به رخ می‌کشد که ویندهام لویس آنها را به عنوان کمدی ولگردی جمع‌بندی می‌کند. در این فیلم‌ها رگه‌های پررنگی از کمدی اسکروبال، کمدی رمانتیک تئاتری، کمدی فیزیکی، کمدی سیاه و…. نیز دیده می‌شوند. چاپلین در آثار متأخرش در دوران سینمای ناطق نیز همین گرایش بین ژانری را به وضوح به نمایش می‌گذارد. [...]
