پس از سال‌ها فعالیت به عنوان تایپیست، فیلمنامه‌نویس، تدوینگر و کارگردانی چند فیلم صامت، دوروتی آرزنر با مهمانی پرهیاهو (1929) به اولین و تنها فیلمساز زن هالیوود بدل شد که توانست به سلامت از دورۀ گذار سینمای صامت به ناطق عبور کند و تا مدت‌‌ها تنها فیلمساز زن دوران طلایی هالیوود باقی بماند. کمدی‌ها و ملودرام‌های آرزنر که به طور کلی در گروه فیلم‌های زنان (1930-1960) طبقه‌بندی می‌شوند سال‌ها نادیده گرفته شدند تا سرانجام در دهۀ هفتاد توسط منتقدان فمینیست مورد بازنگری و تحلیل قرار گرفتند. فیلم‌های زنان خود مفهوم گسترده‌ و دردسرسازی‌ است، این فیلم‌ها بر نقش‌های اجتماعی تحمیلی زنان مُهر تأئید می‌زدند و توأمان تلاش‌ و مبارزۀ زنان برای تحقق همان نقش‌ها را می‌کاویدند. ژانین بسینگر دربارۀ پارادوکس درونی فیلم‌های زنان می‌نویسد: «این فیلم‌ها هر چه را تأئید می‌کنند، دست‌کم می‌گیرند… آنها حقیقت را می‌گویند، اما فقط به این دلیل که دربارۀ ناخشنودی زنان هستند. در واقع تمام دروغ‌های جهان را جمع کرده‌اند تا همین نکته را برجسته کنند». بسینگر و دیگر منتقدان فمینیست ادعا کرده‌اند که فیلم‌های آرزنر مشکلات زنان را در برابر این نقش‌های اجباری برجسته می‌کنند، بر ایدئولوژی پدرسالار خراش می‌اندازند و در عوض رفاقت زنانه را به تصویر می‌کشند. [...]