تجربه می‌گوید لازمۀ بهره‌برداری پُربار از یک جشنواره فیلم به عنوان یک سینه‌فیل یا منتقد داشتن وقت کافی و دوری از دغدغه‌های روزمره زندگی در زمان برگزاری است. و این هنگامی میسر می‌شود که در مقام مسافر در شهر برگزاری جشنواره حضور داشته باشید. فیلم دیدن در جشنواره فیلم تورنتو که هر ساله بیش از دویست‌وپنجاه فیلم را در یازده روز به روی پرده می‌آورد به‌واقع ماراتنی نفس‌گیر است و اگر تمام روز را برای دیدن فیلم‌ها صرف نکنی انگار به خطا رفته‌ای و راه بازگشتی برای جبران نداری. عذاب وجدان از دست دادن فیلم مورد علاقه‌ات هم که به سراغت بیاید دیگر درد بی‌درمان است. چهل‌وسومین دوره جشنواره فیلم تورنتو پنجمین سال متوالی حضورم در این ضیافت سینمایی بود، دیگر مثل گذشته استرس نرسیدن به‌موقع به فلان سالن سینما و سئانس ویژه‌اش کمتر اذیتم می‌کند و با نظم و ترتیب بیشتری می‌توانم برنامه روزانه را بچینم و بین فیلم‌ها کمی استراحت کنم و غذای مناسب بخورم. امسال حتی مثل سه سال گذشته نگرانی همزمانی کلاس درس و از دست دادن نمایش فیلم‌های مورد نظرم نیز در کار نبود، کار جدید را هم هنوز شروع نکرده بودم و تمام روزها و شب‌های جشنواره را همچون مسافری در شهر که فقط برای دیدن فیلم‌ها آمده داخل سالن‌های تاریک گذراندم. شاید بتوانم این دوره را پرثمرترین دوره «تیف» برای خودم بدانم. [...]
