یک ادای دین سینمایی فرد اعلی ــ بخوانید بارُک ــ به یک دوستِ ازدست‌رفته، به مردی با زیستی ویکتوریایی در قرن بیست‌ویکم. فیلمساز جوان آرژانتینی، گاستون سولنیکی، صمیمی‌ترین، نابهنگام‌ترین و به قول خودش گوتیک‌ترین دوستش را در اتریش از دست داده. دوستی که گویی متعلق به عصری دیگر بوده: از ایمیل استفاده نمی‌کرده، در عوض نامه می‌نوشته و کارت‌پستال می‌فرستاده، و این کارها را نه از روی تبختر و دلبستگی به بورژوازی، بلکه کاری عادی و هر روزه می‌دانسته. [...]
