گالری عکاسان در لندن به‌تازگی میزبان نمایشگاهی از عکس‌های پولاروید ویم وندرس بوده است. این عکس‌ها همزمان با دوره ابتدایی فیلمسازی او و بین سال‌های 1973 تا 1983 با دوربین پولاروید گرفته شده‌اند. برپایی یک نمایشگاه عکس از ویم وندرس که فعالیت عکاسی شناخته‌شده‌تری نسبت به سایر فیلمسازها دارد اتفاق عجیبی نیست چراکه او تا به امروز در کنار کارنامه سینمایی خود ده‌ها نمایشگاه اینچنینی در نقاط مختلف دنیا برپا کرده است. علاقه‌مندی وندرس به عکاسی، در کنار سینماگران دیگری هم که عکاسی را هرچند به شکل یک فعالیت حاشیه‌ای یا منحصر به یک دوره خاص پیش برده‌اند، می‌تواند حساسیت قابل توجهی را نسبت به اینکه چگونه صاحبان تصاویر متحرک، جریان‌مند و متداوم، دست‌کم در دوره‌ای خاص، با تصاویری که مبنای آنها سکون و انجماد است ارتباط برقرار کرده‌اند، و این ارتباط چگونه فصل مشترکی بین عکس‌های گرفته‌شده توسط یک سینماگر با تصاویر سینمایی خلق شده توسط خود او ایجاد می‌کند. البته در این حقیقت که ماهیت عکاسی پیوندی ناگسستنی با ریشه و تعاریف بنیادین سینما دارد ــ و می‌تواند به پیشبرد چنین بحثی کمک کند ــ تردیدی نیست، اما اینجا صحبت از قلمداد شدن سینماگر به عنوان یک عکاس با تعاریف این حرفه است. صحبت از اینکه چگونه یک موقعیت یا لحظه ثبت‌شده، منجمد، پایدار و منحصربه‌فرد می‌تواند در شمایل یک محصول نهایی توجه فیلمسازی را جلب کند که نتیجه معمول کارش تصاویری است که تداوم زمان در ساکن‌ترین آنها هم جاری است. [...]
