سردسته مافیا، تونی سوپرانو ــ با بازی جیمز گاندولفینی کبیر که هفته قبل بر اثر حملۀ قلبی درگذشت ــ یکی از ماندگارترین شخصیت‌های داستانی بود که در چندین دهۀ اخیر پدیدار شد. او الگوی اصلی موجی از ضدقهرمان‌های آشوبگر هم بود، که همان‌طور که کتاب جدید برِت مارتین به آن اشاره می‌کند، تلویزیون کابلی را پیشاهنگ انقلابی سازنده می‌کرد، انقلابی که درام سریالی پایان‌ِباز (open-ended) را «به فرم هنریِ آمریکاییِ شاخصِ دهۀ اول قرن بیست‌ویکم» بدل می‌ساخت. دان دریپر تودار و گوشه‌گیر در مَدمِن، اَل سویرِنگِن قسی‌القلب در دِدوود و والتر وایت مکّار در بریکینگ بَد: این «مردان بدقلق»، نامی که آقای مارتین روی آنها می‌گذارد، جملگی اقوام روانشناختیِ تونی هستند ــ شخصیت‌هایی «غمگین، از نظر اخلاقی رسوا، پیچیده، ته دل مهربان» که در آنِ واحد هم همدلی و هم انزجار ما را برمی‌انگیزند، نوعی احساس همذات‌پنداری و همدستیِ پنهان در شنیع‌ترین اعمالشان. [...]