اسم فیلم را دوست ندارم. «من» چیز زیادی نمی‌گوید درباره فیلمی که نامش است. «من» زیادی کوتاه است. نمی‌دانم آیا می‌توان آن را عامل (یا دست‌کم یکی از عوامل) بی‌اعتنایی به این فیلم دانست ‌ که مسلماً یکی از بهترین‌های سال‌های اخیر سینمای ایران است. بار اوّل که فیلم را دیدم باورم نمی‌شد اینقدر خوب است. بار دوم دیدمش. نه، حقیقتاً فیلم خیلی خوبی است. فیلمی است که با ماده خام اندک تو را درگیر می‌کند ــ بخصوص درگیر شخصیت لیلا حاتمی ــ یکدست و با ریتم درست جلو می‌رود، تو را به تجربه کردن موقعیت آبزوردی که قهرمانش در آن زندگی می‌کند برمی‌انگیزد و قصه‌اش را به‌درستی می‌بندد. فیلم اولِ سهیل بیرقی، که البته تجربه طولانی از مشارکت در گروه‌های تولید فیلم دارد، در سطوح مختلف به‌خوبی عمل می‌کند، سطوح گوناگون قصه نه‌تنها مزاحم هم نیستند بلکه یکدیگر را تکمیل می‌کنند. فیلمی اجتماعی (و حتی اندکی سیاسی) است که اجتماعی بودنش باعث نمی‌شود شخصیت‌پردازی و روانشناسی‌اش لنگ بزند یا نتوان از موقعیت‌‌هایش تأویل‌های پیچیده‌تر به دست داد. [...]