«صندلی‌ام راحت است، سالن گرمای دلچسبی دارد، چراغ‌ها را خاموش می‌کنند و در تاریکی نخستین تصویر لرزان روی پرده سفید نقش می‌بندد. سکوت. در اتاقک نمایش فیلم، پروژکتورِ خوب روغن‌کاری شده، به‌نرمی غژغژ می‌کند. سایه‌ها در جنبشند، رو به من می‌کنند، از من می‌خواهند که حواسم جمعِ داستانشان باشد. شصت سال سپری شده، شور و هیجان اما همچنان به همان شدت است.» اینها گفته‌های راجر دیامانتیس است، مدیر سن آندره دِزر، یکی از آخرین سالن‌های سینمای هنر و تجربه هنوز فعال در پاریس. اینها کلمات عاشقی هستند که همچنان از نگاهی شخصی به سینما دفاع می‌کند. بی‌تردید تا وقتی عشقی که به این دست‌اندرکاران سالن‌های کوچک انگیزه می‌دهد دوام داشته باشد، می‌شود این جملات را بر سردر تمام سالن‌های سینمای هنر و تجربه پراکنده در سرتاسر خاک فرانسه حک کرد. راه یافتن به درون عالمِ سینمای هنر و تجربه، گذر به آنسوی آینه است، یا به آنسوی پرده، و فهمی است از مکانیسمی پیچیده، ولی خوب صیقل‌خورده، تماماً در خدمت فیلم. فیلمی اغلب مستقل، با بودجه‌ای اندک، با بازیگرانی ناشناس، اما همانقدر محق برای دیده شدن که هر پروژه عظیمی و در هر شهری از شهرهای فرانسه. [...]