وقتی کوئینتین تارانتینو از فیلمی به هیجان می‌آید، سخت می‌توانی کس دیگری را ــ درواقع از بین تمام کسانی که در عمرت دیده‌ای ــ تصور کنی که بتواند تو را مثل او به دیدن فیلمی مجاب کند. پول، موفقیت، شهرت… هیچکدام انگار، اشتیاق او به جهان سینما را فروننشانده، چه درمورد فیلمی گمنام که او با جزئیات به خاطر می‌آورد، چه، مثلا، روند پا به سن گذاشتن بازیگر محبوبش، مثل رالف میکر. که او «میکر چاقِ خیسِ عرق» خطابش می‌کند، تصویری از بازیگر که برای او همان‌قدر همه‌جوره‌ـ‌جذاب است که میکری که در اذهان عمومی جای گرفته: مایک همرِ«جوان‌تر، بددهن و جذاب» در فیلم بوسه مرگبارِ (1955) رابرت آلدریچ. بین بازیگران رویایِ جایگزینِ واقعیتِ تارانتینو، «میکر چاق خیس عرق» می‌تواند یکی از شخصیت‌های جدیدترین فیلم او، وسترن هشت نفرت‌انگیز باشد. نقش میکر این فیلم را ، کرت راسل بازی می‌کند، جایزه‌بگیری خشن و چروکیده، که در کولاک شدید، در تلاش است زندانی بددهن، دیزی دو مِرگ (جنیفر جیسن لی) را به ردراکِ وایومینگ ببرد. [...]