مقدمة مترجم: بازگشتِ دوباره به دو روز و یک شب که قبلاً هم در فیلمخانه به آن پرداخته شده بود (شمارة 11، «من می‌جنگم، پس هستم!»)، بهانه‌ای است برای بازگشت به سینمای داردن‌ها به‌ طور عام. اما پنهان نمی‌کنم که برای من این بازگشت، پیش از هر چیز یک بهانه است برای ملاقات با منتقدی که می‌ستایمش: امانوئل بوردو، که پیش از این هم البته نام او در فیلمخانه آمده بود (شمارة 8، «سینمای بیرون»). از بین منتقدانی که دیگر در دنیا نیستند، سرژ دنه با فاصله‌ای زیاد بیشترین تأثیر را بر نگاه من داشته است. از میان منتقدانی که هنوز می‌نویسند، امانوئل بوردو با فاصله‌ای به همان اندازه زیاد، همواره خلاقانه‌ترین مسیرها را به من نشان داده است. دو منتقد از دو نسلِ مختلفِ نقّادی در فرانسه. بوردو از سرژ دنه با لقب «استاد» یاد می‌کند. هردو برای مدتی سردبیر کایه دو سینما بودند (بوردو از 2004 تا 2009). هردو از کایه دو سینما بیرون آمدند. [...]