مقدمه: برخی داگلاس سیرکِ سینمای فرانسه خطابش می‌کنند. بیراه نیست. می‌گوید وجه بارز تفاوتش با هم‌نسلان موج‌نویی‌اش این است که او «احساس» را دوباره وارد سینما کرد. پس ستایشش از سینمای دهة سیِ فرانسه (بیش از همه گرمیون و اُفولس) بی‌سبب نیست ــ دایره‌المعارف سینماگران فرانسویِ دهة 1930 و آثارشان را او نوشت. اما امروز واضح‌ترین گزاره دربارة او این است: پل وکیالی از معدود سینماگران بزرگ فرانسه در پنجاه سال اخیر است که هنوز در خارج از فرانسه گمنام مانده است. این همکار کایه دو سینما در دهة ۱۹۶۰ (با متنی که دربارة محاکمة ژاندارکِ برسون نوشت)، و یارِ غارِ ژان اُستاش و ژاک دمی، در شمار مستقل‌ترین و اصیل‌ترین چهره‌های سینمای فرانسة دهه‌های هفتاد و هشتاد جا دارد. ونسان پُلی، از همکاران کایه دو سینما، متنی در معرفی پل وکیالی به سینمادوستان ایرانی برایمان فرستاد. امیدواریم این بزرگداشت کوتاه و فیلم‌هایی از وکیالی که بالاخره امسال در قالب دی‌وی‌دی عرضه شد، پنجره‌ای باشد رو به این سینماگر بزرگ. [...]
