پشت اداواطوارهای بسیاری که دوربینش را به تلاطم می‌اندازد، پائولو سُرنتینو به هیچ ‌چیز به اندازة پیری و فرآیند اضمحلال علاقه ندارد. او با این ژستِ شبهه‌برانگیز هم قرار است اخلاق را تضمین کند، هم اقتداری بدلی را (تحقیری که تونی سِرویلّو در فیلم‌های بی‌ارزش پیشینش هم به نمایش می‌گذاشت) و هم وانمود کند این پیر جوانسال که از فراز بیهودگی‌های جهان بازگشته، برحق است. جوانی، خشکیده در عنوان ریشخندآمیزش و خمیده زیر هیبتی که مثل کشتی‌های تفریحی کن غول‌آساست، یک شو واقعی است [...]