در بزرگداشت صدمین سال تولد یاسوجیرو اُزو، می‌خواهم نه از لبخندهایی که فیلم‌هایش برمی‌انگیزند، که از خشمی که در آنها تصویرشده بگویم. درست است که زنان فیلم‌های اُزو را اغلب مظهر ملایمت زنانه دانسته‌اند، اما من در اینجا می‌خواهم به ژست‌های برآشفتگی در این زنان اشاره کنم و از این طریق جنبه‌های مدرنِ میزانسن اُزو را نشان دهم. دربارة زنان در فیلم‌های کنجی میزوگوچی یا میکیو ناروسه کم گفته نشده، حال آنکه بحث دربارة زنان در فیلم‌های اُزو به‌مراتب نادرتر است، مخصوصاً که هیچ‌کجا از خشم آنها صحبتی به میان نیامده. شاید این غفلت به این خاطر باشد که خاطرة بسیاری از مردم از این فیلم‌ها با تصویرِ همه‌جاحاضرِ پدر در آنها شکل گرفته است، بخصوص آنهایی که بازیگر افسانه‌ای، چیشو ریو نقششان را بازی کرده. [...]