عنوان دهمین فیلم بلند تسای مینگ‌ـ‌لیانگ، سگ‌های ولگرد، شباهتِ کمابیش برجسته‌ای دارد با استعاره‌ای کلیدی در یک متن فلسفی چینیِ قرن ششمی: کتابِ تائو ته جینگ نوشتهٔ لائو تسه. در این کتاب رابطهٔ سگ پوشالی (Straw Dog) با کسی که آن را آفریده تمثیلی است از رابطهٔ انسان با آسمان. در چین باستان این اشکال که به معنای واقعی کلمه شمایل‌هایی کاهی به شکل سگ بودند، به منظور استفادهٔ آیینی ساخته می‌شدند: آنها تا لحظهٔ اتمام مراسمی که برای آن درست شده بودند مورد تقدیس و تکریم بسیاری قرار می‌گرفتند، و سپس با بی‌تفاوتی کنار گذاشته و فراموش می‌شدند، نه کسی عشقی بهشان ورزیده بود و نه نفرتی. («آسمان و زمین سنگدلند، با مخلوقات همچون سگ‌های پوشالی تا می‌کنند»). بنابراین، سگ‌های پوشالی و سگ‌های ولگرد از لحاظ عاطفی خیلی به هم شبیهند: کالاهایی دور ریخته‌شده، رقت‌انگیز و آلوده که تنزل رتبه یافته‌اند و از محقق کردنِ بالقوگیِ بزرگتری بازداشته شده‌اند. [...]
