پنجاه سال پیش که در ایران هنر دوبله به یاری هنر سینما آمد شاید کسی فکر نمی‌کرد این هنر بعد از گذشت دوران طلایی‌اش یکباره اینقدر بی‌رونق شود. این روزها وقتی کسی فیلم خوبی را به شما معرفی می‌کند ممکن است همزمان با توصیه به دیدنش پیشنهاد کند آنرا حتماً به زبان اصلی ببینید، چراکه به نظر برخی منتقدینِ دوبله لحن و صدای بازیگر که بخشی از هنر بازیگری اوست حتی در بهترین دوبله‌ها از فیلم کنار گذاشته می‌شود. نقدهای مشابهی به دوبله‌ی فیلم‌های موزیکال هم وارد است. اما چیزی که اغلب فراموش می‌شود این است که خیلی از فیلم‌ها همه‌گیر شدنشان را مدیون هنر دوبله هستند. از جمله دو فیلم موزیکالی که در دوران طلایی دوبله‌ی ایران به فارسی برگردانده شدند، و ارزش نسخه‌ی دوبله‌ی آنها کم از ارزش نسخه‌ی اصلی این فیلم‌ها ندارد : بانوی زیبای من و اشک‌ها و لبخندها (با عنوان اصلیِ آوای موسیقی). [...]
