وقت بازیِ ژاک تاتی (1967) در حوزه‌ی تحلیل انتقادی همچنان گوی سبقت را از سایر فیلم‌های مشابه می‌رباید. این فیلم که ارزشش در زمان اکران به‌طور شرم‌آوری نادیده گرفته شد، هر روز بیشتر و بیشتر به عنوان رفیع‌ترین قله‌ی آثار تاتی مطرح می‌شود. استفاده‌ی فیلم از معماری در این توفیق سهم عمده‌ای دارد. برای تاتی، در مقام یک کمدین بصری، فضای اطراف یک شوخی بخش مهم و جدایی‌ناپذیر خود شوخی بود. موقعیت و طراحی یک صندلی، ارتفاع یک دیوار یا یک زاویه نه‌تنها می‌توانست طرح یک موقعیت کمدی درست‌و‌حسابی را بریزد بلکه می‌توانست آنرا تحقق بخشد. [...]