چرا ‘الماس‌ها بهترین دوستِ یک دخترند’ و نه پنج قطعه‌ی دیگر فیلم؟ مگر در این سکانس چه می‌بینیم؟ در فاصله‌ی باز و بسته شدنِ پرده‌ی نمایش، اپرایی را می‌بینیم مملو از رنگ‌ها (به نوعی تقابلِ لباس صورتی‌رنگِ مرلین مونرو با پس‌زمینه‌ی قرمزرنگِ صحنه‌ی نمایش) و آدم‌ها. اینجا با «موزیکال» در جوهرش مواجهیم. یادآور رقص‌های گروهیِ رقصندگانِ بازبی برکلی در کنار دوربینی که مشغول تماشا کردن است. گاهی از راست به چپ می‌چرخد، و می‌خواهد جلوه‌ای به عمق دهد و گاهی در نماهای تعقیبی یا کرِین، حالتی سیال به خود می‌گیرد. [...]
