در نظرسنجی سال 2002 مجله‌ی سایت اند ‌ساوند برای انتخاب ده فیلم برتر تاریخ سینما، یک موزیکال هم در فهرست نهایی قرار گرفت: آواز در باران (1952) ساخته‌ی استنلی دانن و جین کلی. بدون انکار گیرایی فراوان آن فیلم، موزیکالی که یک سال بعد اکران شد (و در نظرسنجی سایت اند ساوند، ‌حتی یک رأی هم نیاورد) شاید بیشتر ارزش چنان تعریف‌ و تمجیدهایی را داشت: کاروان موفقیت. این دو فیلم چند نقطه‌ی مشترک دارند: هردو موزیکال‌هایی پشت‌صحنه‌ای هستند که حول کتابچه‌های سرود/آواز شکل گرفته‌اند. هردو را آرتور فرید در اِم‌جی‌اِم تهیه کرده و فیلمنامه‌های شوخ‌طبعانه‌ی هر دو فیلم‌، کار بتی کامدن و آدولف گرین است. در ضمن هر دو فیلم نقش‌های مهمی برای سید شریس دارند. شاید بتوان هردو فیلم را نمونه‌ی کلیدی آن چیزی خواند که آندره بازن «نبوغ سینمای هالیوود» خوانده بود، یعنی این ایده که فیلم‌های بزرگ نه کار یک مؤلف بزرگ که حاصل کار گروهی از آدم‌های مستعد در کنار هم است که از امکانات فنی غنی استودیوهای بزرگ استفاده می‌کنند و همزمان، سنت‌ها و فرم‌های پربار فرهنگ عامه‌ی آمریکا را پشت سر خود دارند. [...]