ما چه جایگاهی برای مایکل پوئل قائلیم که در آن جایی هم برای‌ همکار و تصویر آینه‌ایِ کژ و کوژِ او اِمِریک پرسبرگر در نظر گرفته شده باشد؟ پوئل وزنه‌ای تعیین‌کننده در سینمای بریتانیا بود، بین ورودش به این سینما در جنوب فرانسه در سال 1925 به عنوان بچه‌پادوی کارگردان هالیوودی رکس اینگرام و ترک آن، تقریباً پنجاه سال بعد، با دو فیلم بلند که در استرالیا ساخته شد و فیلم کوتاهی برای بنیاد سینمایی کودکان بریتانیا. ولی هرگز تعریفی از این بی‌ثبات‌تر وجود نداشت. سینمای پوئل متلوّن، اثیری، وهمناک، رادیکال اما نه هرگز انقلابی است، چون آن به‌اصطلاح نظام ارزش‌های توری او، با وجود همه‌ی آن فضاهای غریب و پیوندهای معنوی/ اسرارآمیز/ تاریخی که بینندگان و منتقدین را خرسند یا ناراضی کرده است، مختل نشده (و حتّی شاید تحکیم هم شده) است. از نظر عدّه‌ای، مکاری و پنهان‌کاری سینمایی پوئل همان چیزی است که آنرا کاملاً انگلیسی می‌سازد؛ از نظر پوئل، احتمالاً، فیلم‌های او گریزپاست چون سینماست. [...]