لاو دیاز یکی از آن فیگورهای «دوقطبی‌کننده» در چشم‌انداز سینمای معاصر جهان است. او به عنوان «پیشکسوتِ» (اکنون ٥٥ ساله‌) به‌حقِ جنبش سینمای تجربی فیلیپین که شامل خاون د لا کروز،1 شراد آنتونی سانچز2 و رایا مارتین3 می‌شود (که همگی، ستایشگرانه، ریشه‌هایی در آثار پیشگامِ لینو بروکا4 نیز دارند) برای بسیاری چهره‌ی شاخص گرایش «سینمای آهسته» (Slow Cinema) است که نام‌هایی چون لیساندرو آلونسو، بلا تار و آلبرت سِرا را نیز در برمی‌گیرد. دیاز در کار با زمان‌های طولانی (مالیخولیا،5 ٢٠٠٨، هشت ساعت کامل به طول می‌انجامید) و برداشت‌های بلند، آنهم اغلب ایستا و در نماهای عریض، در پی آن است تا به فرمی از پانارومای اجتماعی یا گاهشمارانه‌ی خانوادگی دست پیدا کند ــ یک نسخه‌ی خودمانی‌تر و روزمره‌تر از «روایت‌های شبکه‌ای» که در سال‌های اخیر باب طبع سینمای جریان اصلی بوده است. [...]