در فیلم‌های هونگ سانگ‌سو، تغییرات جوّی و فصلی کاراکترهایی تمام‌عیار هستند. برف و باد و باران در این فیلم‌ها کارکردی همچون سیاه‌وسفید یا رنگ دارند: نشانِ حال‌وهوا، خلق‌وخو و احساسات. در این جشنواره‌ی فصل‌ها، سون‌هی ما (۲۰۱۳) جزء فیلم‌های پاییزی قرار می‌گیرد، بین آخرین بارقه‌های آفتاب تابستان و نخستین سوز سرمای زمستان. کاراکترها همه لحن‌هایی پاییزی دارند. زرد طلایی، شرابی، خاکستری و بلوطی به رنگ‌های محیط پیرامون جلوه‌ی بیشتری می‌دهند؛ مثل پلیور نازکِ یکی از شخصیت‌ها که همرنگ برگ‌های ارغوانی‌رنگِ درختی است که پشت سرش قرار دارد. پاییزِ اینجا، پاییزِ احساسات است، فصلی که در آن ناامیدی زمستان هنوز چهره‌اش را کامل نشان نداده، فصلی که در آن هنوز هم می‌توان به امید دل بست. [...]
