درباره‌ی جان وو در این سال‌ها بسیار گفته و نوشته شده که او هر چقدر در طراحی صحنه‌های اکشن استاد است، در بسط و گسترش موقعیت‌های داستانی و شخصیت‌پردازیْ سردستی و شتابزده عمل می‌کند؛ اینکه او به بهای نادیده گرفتن چفت‌وبست‌های داستانی و خطوط منسجم روایی، بیشتر دلمشغول خلق صحنه‌های اکشن چشم‌نواز و غول‌آساست. البته مبنای قضاوت در اکثر این نوشته‌ها و نقدها به تجربه‌های سینمایی او در هالیوود، بخصوص این آخری‌ها شامل مأموریت غیرممکن ۲ (۲۰۰۰)، رمزگوها (۲۰۰۲) و چک دریافتی (۲۰۰۳)، برمی‌گردد، و چندان دوره‌ی فیلمسازی طولانی و صدالبته غنی او در هنگ‌کنگ را مد نظر قرار نمی‌دهد. از آنجایی که پای یک فیلمساز هنگ‌کنگی در میان است، شاید بد نباشد که این انتقادات را ذیل یک سرفصل کلی‌تر صورت‌بندی کنیم: دوگانه‌ی روایت (narrative) و تصاویر نمایشی و تماشایی (spectacle) یا، به تعبیر تام گانینگ، دوگانه‌ی انسجام روایی و جاذبه‌های بصری. اگر در اینجا بر هنگ‌کنگی بودن وو تأکید می‌کنیم، به این خاطر است که بُردول، در پژوهش ارزشمند خود بر روی سینمای هنگ‌کنگ، این شقاق یا ناهمخوانی میان روایت و جاذبه‌های بصری را ویژگی بارز بسیاری از فیلم‌های هنگ‌کنگی می‌داند. [...]
