مقدمه: مواجهه با «درسگفتارهاي فيلمفارسيِ» حسن حسيني بيشتر مواجهه‌اي از سر حيرت است. حيرت از آنچه كه به‌واقع در تاريخ سينماي ما گذشته، اما تاكنون در پس «شيشه‌ي كبود ايدئولوژي» پنهان مانده است. به نظر مي‌رسد جريان روشنفكري ما، كه تا به امروز ــ عمدتاً ــ تاريخ اين سينما را نوشته، چنان در «دايره‌ي جاذبه‌ي ايدئولوژي» اسير بوده كه حتي در آنجا هم كه محققانه در مواد تاريخِ اين سينما نظر كرده، نتوانسته به حقيقت آن دست يابد و يا ترجيح داده تا چشمش را بر اين حقيقت ببندد. اهميت پژوهش گسترده‌ي حسن حسيني، كه امروز در قالب «درسگفتارهاي فيلمفارسي» ارائه شده، بيش از هر چيز در آن است كه او توانسته خودش را از آن «دايره‌ي جاذبه» رها كند و با چشمي غيرايدئولوژيك در تاريخ سينماي ايران بنگرد. گفتگوي فيلمخانه با حسن حسيني با هدف معرفي بيشتر و جدي‌تر نظريات تازه‌ي او در حوزه‌ي تاريخ سينماي ايران صورت گرفت، به همين دليل چندان جنبه‌ي انتقادي ندارد. اميدواريم كه اين طرح بحث بتواند به بحث‌هاي انتقادي علمي و جدي در حوزه‌ي تاريخ سينماي ايران دامن بزند، اگرچه ظاهراً ذوق‌زدگي نسبت به پديدارهاي روز سينماي ايران، مجالي براي فضاي نقد ما باقي نگذاشته تا كمي هم به تاريخ توجه كند. [...]
