وقتی داشتم به این فکر می‌کردم که چطور حق مطلب را نسبت به درخواست دیمون اسمیت و کیت تیلور جهت نوشتن مطلبی درباره‌ی نقادی و سینه‌فیلیِ (سینمادوستی) معاصر به انجام برسانم، دوستی که اطلاعی از کلنجار فکری من درباره‌ی این مسأله نداشت، پاسخ آنرا برایم ارسال کرد. پاسخ این مسأله در قالب لینکی به نوشته‌ای از دیوید بردول در وب‌سایت فیلم کامنت بود، با عنوان «چرا سینه‌فیل‌ها و آکادمیسین‌ها نمی‌توانند با هم کنار بیایند؟» که در آن بردول با همان صراحتِ معمول خود، دیدگاهش نسبت به وضعیت فعلی رویکردهای نوشتاری در حوزه‌ی فیلم را ارائه می‌دهد. تمایلی ندارم تا وارد جدال با بردول شوم و قصد هم ندارم تا مسائل کلانتری را نسبت به کارهای او در حالت کلّی اینجا مطرح کنم. بلکه می‌خواهم از فرصتی که بواسطه‌ی این متنِ مشخصِ او فراهم آمده، در موضعی خلاف آن، دیدگاه‌های خودم را درباره‌ی وضعیت فعلی نقد فیلم، سینه‌فیلی، و مطالعات آکادمیک سینمایی پیش بکشم. [...]
