از زمان جایی برای پیرمردها نیست سینمای پستی‌و‌بلندی‌دارِ برادران کوئن وارد شیبی آرام اگرچه سودمند شده است: میان دو پسرفت (تمرین‌هایی سبْکی با پس از خواندن بسوزان و شهامت) خشونت طعنه‌آمیز برادران کوئن کم‌کم پا را فراتر گذاشت و سویه‌ای شخصی‌تر و احساسی‌تر گرفت، این وسط یک مرد جدی (۲۰۰۹) سربرآورد با پایه‌هایی در فرهنگ یهودی و تأثیرگرفته از کودکیِ دو برادر که یک قدمِ بزرگ را برجسته کرد. روی کاغذ به نظر می‌رسد که درون لووین دیویس (برنده جایزه‌ی ویژه هیأت داوران جشنواره کن سال ۲۰۱۳) تنها برآمده از عشق این دو سینماگر به موسیقی فولکلور باشد، به‌ویژه در حال‌و‌هوای نیویورک در سالهای پایانی دهه‌ی پنجاه. برادران کوئن با آن سبک منحصر‌به‌فردشان اغلب به سراغ ژانرهای بزرگ سینمای هالیوود رفته‌اند، اما پیش از این هیچگاه تنه‌ی خود را به تنه‌ی ژانر زندگینامه‌ی موسیقیدان‌ها و خواننده‌ها نمالیده بودند، ژانری که معمولاً برای سازنده‌هایش تندیس‌های مرمرین و اسکار به همراه می‌آورد، مثل ری و روی خط راه برو و امثالشان. [...]
