وال ئی (2008) در همان مسیری حرکت می‌کند که پیشتر راتاتویی (2007) گام بر‌داشته بود، سرشار از روح زندگی در جایی فراتر از هر محصول هالیوودیِ سال ساختش. ترکیبی از نگاه تلخ و بدبینانه‌ی کوبریکی و شور و احساس اسپیلبرگی که همراهی سینمای صامت را نیز در پس‌زمینه‌اش دارد. یک «رمانسِ کلاسیک» در فضایی آخرالزّمانی. و حاصل برآیندی است از یک تعادلِ آشکار بین صحنه‌های کمیک و تراژیک در گستره‌ی تمام لحظات و موقعیت‌ها. اینهاست همان جذابیت مضاعفی که دیدار دوباره‌ی این انیمیشن بلند پیکسار/دیزنی را پس از پنج سال همچنان به تجربه‌ای لذت‌بخش تبدیل می‌کند. [...]
