فضای ملانکولیک رو به رشدی که آخرین تولیدات کمپانی پیکسار در آن غوطه‌ورند با فضای شاد و بازیگوشانه‌ی اولین تولیدات این استودیو تناسبی دارند؟ پانزده سال پس از ساخت داستان اسباب‌بازی، در سومین ماجراجویی وودی، باز، آقای سیب‌زمینی یا رِکس بی‌نظیر (دایناسور کودن با آرواره‌های منقبضش) این پارادوکس زمانیِ غیرمتعارف به چشم می‌آید. تا مدت‌ها، به نظر می‌رسید قدرت اصلی پیکسار در گرو تأثیرِ تکراری است که کمی جادویی عمل می‌کند: هر اثر جدید (تا راتاتویی) همان زیبایی رمزآلود و شگفت‌انگیز فیلم‌های اول را در خود داشت. حال پس از وال ئی و بخصوص بالا، که یک رؤیاپردازی غریبِ سوگوارانه بود، به نظر می‌رسد چیزی اینجا در حال تغییر است. [...]
