مقدمه: آمارکورد امسال چهل ساله شد. این یعنی اورلیو، تیتا، کشیش دُن بالوسا، و گرادیسکای زیبا هم همگی چهل ساله شدند. آمارکورد به زعم اکثر منتقدان و دوستداران فلینی تصویرگر جهانِ نمونه‌ای اوست؛ جهانی آیرونیک، کارناوالی، و همواره گشوده. آمارکورد از آن دست فیلم‌هایی است که فیلمسازان، منتقدان و دوستداران عادی سینما، همگی، در مورد آن اتفاق نظر دارند. موفقیت تجاری، در کنار تحسین‌‌ها و تحلیل‌های بعدی جایگاهی یکّه و منحصربه‌فرد به فیلم بخشیده‌اند؛ فیلم بارها در قالب مطالعات سینمایی و نوشته‌های سینمایی و حتی غیرسینماییِ عام‌تر مورد بازخوانی و ارجاع قرار گرفته است و همین امر پرداختن به آنرا در قالب یک یا دو مقاله دشوار می‌سازد. شکل مطلوب در مواجهه‌ی با این فیلم و بطور کلی سینمای فلینی شاید این باشد که پرونده‌ای مفصل‌تر را در قالب یک پنجره‌ی عقبی و یا حتی یک شماره به آن اختصاص دهیم، لیکن چهل‌سالگی آمارکورد را بهانه‌ای مناسب دیدیم تا پیش از تدارک آن پرونده‌ی جامع‌تر، در حد یک مقاله هم که شده، یاد و خاطره‌ی فلینی و آمارکوردش را گرامی بداریم: سراغ یک فلینی‌شناسِ درجه یک رفتیم: پیتر باندانلا. او در سطور پیشِ رو، زمینه و زمانه‌ی آمارکوردی‌ها، سیاست و زیبایی‌شناسیِ فلینی، و منظومه‌ی نحوی، سبکی و معنایی او را احضار می‌کند و پیش چشم ما می‌نشاند. [...]
