مقدمه: ویولای کوچکِ 65دقیقه‌ای، چهارمین ساخته‌ی ماتیاس پی‌نیِیروی آرژانتینی، آزادی و رهاییِ فرمی‌اش را به گونه‌ای باورنکردنی‌ در کنار فکرشدگیِ سنجیده‌اش پیش می‌برد و انرژی نهان لحظه‌های پُردیالوگش را سرانجام در یک گشایش نهاییِ رومری آزاد می‌کند. این ترکیب دلچسب تجربه‌گری و وفاداری به سنت نمایشی (شکسپیر، ارجاع آشکار، و رومر، خاطره‌ی سینه‌فیلی) به یکی از بهترین فیلم‌های سینمای امسال نیز منجر شده است. نوشته‌ی کوئنتین، منتقد معروف آرژانتینی، یک معرفی شایسته از این فیلم و سازنده‌اش است. [...]