در بی‌خوابی (2002)، تریلرِ کریستوفر نولان، دو ستاره حضور دارند: آل پاچینو و طبیعت آلاسکا. قیافه‌ی پاچینو درب‌و‌داغان است: آلاسکا هیچ نمای بدی ندارد. چیزی در مونتاژ نولان حاکی از آگاهی او به این امر است که هسته‌ی اصلی فیلم در همین تضاد نهفته است ــ در ابتدای فیلم، تصویر از هواپیمای کوچکی که بر فراز گستره‌ای گُله‌گُله برف‌پوش و آب‌های کبودرنگِ متلاطم پرواز می‌کند، برش می‌خورد به چشمان افتاده و خواب‌آلود پاچینو در داخل هواپیما. و پاچینو هم انگار این دوپهلویی کنایه‌آمیز را درک می‌کند؛ برای اولین‌بار بعد از فیلم صورت زخمی (برایان دی پالمان، ۱۹۸۳) در نقشی فرو می‌رود که نخوت و خودبینی از مشخصه‌های آن نیست. [...]
