زودیاک هم مثل فیلم دیگری که پنجاه سال زودتر در سانفرانسیسکو فیلمبرداری شده، چندان بر عظمتش تأکید نمی‌کند. این به آن معناست که نه استاد تعلیق در سال 1958 و نه نابغه‌ی قلمرو دیجیتال در سال 2007 هدفشان خلق «سینمای هنری» نبود، اما با غرق شدنِ بی‌قیدوشرط در ماده‌ی خامِ بی‌واسطه‌شان و میل به کار خلاق با دستمایه‌ها به همان نتیجه رسیدند. هردو فیلمساز در ردیف وسواسی‌ترین کسانی هستند که تاکنون پشت دوربین ایستاده‌اند. چیزی در این داستان‌ها هست که پاسخی عمیق‌تر از حدّ معمول را از سوی هردوی آنها برانگیخته؛ چیزی رازآلود و دست‌نیافتنی. [...]