رابرت ورشو، عضو برجسته‌ی حلقه‌ی «روشنفكران نیویورك» (1955 – 1917) بین سال‌های 1946 تا 1955 مقالاتی در پارتیزان ریویو، نیشن و كامنتاری (كه هشت سال سردبیر آن بود) منتشر كرد. مدت‌ها پیش از تثبیت پژوهش‌های فرهنگی بعنوان یك رشته‌ی آكادمیك، او درباره‌ی فیلم‌های ژانر، فیلم‌های هنری و داستان‌های مصور می‌نوشت كه پس از مرگ زودهنگامش، در تجربه‌ی بی‌واسطه (1962) گردآوری شدند. ورشو در مقالاتش از رویكردهای رایج آن زمانه رویگردان بود؛ رویکردهایی که در ارزیابی فیلم‌ها بر شیوه‌ی تأثیرگذاری آنها و آنچه درباره‌ی ما و جامعه به ما می‌گویند، تأکید می‌کردند. برعکس، او علاقه‌ی خاصی به نحوه‌ی واكنش‌برانگیزی فیلم‌ها، نوشتن درباره‌ی نگاره‌های تمثیلی قهرمان غرب، گانگستر و لوده داشت. مقالات ورشو به فیلم‌های انقلاب روسیه، همینطور به كتاب‌ها و نمایشنامه‌های گرترود استاین، فرانتس كافكا، آرتور میلر، ارنست همینگوی و بسیاری دیگر نیز می‌پردازد. [...]