باد کردنِ مؤلف یکی از ویژگی‌های تعیین‌کننده‌ی سینمادوستیِ اخیر است، زمانیکه کلّ ناوگان صنعتگران استودیوییِ کنونی و پیشین بسیار بالاتر از جایگاهشان تعالی یافته‌اند، آنهم به کمک تفسیرهایی جانبدارانه از پیوستگی تماتیک، و همچنین فرمالیسمی به‌ظاهر مستدل که از هرگونه نمایش خودنمایانه استقبال می‌کند. این هجوم به سوی هنرمندان کشف‌نشده‌ی سینما با دسترسیِ نسبتاً آسان محصولات بازاریِ هالیوود ارتباطی تنگاتنگ دارد. مؤلف‌گراییِ عاميانه کم‌وبیش هم‌معنی با سینمای آمریکاست، و زمانیکه قفسه‌های دی‌وی‌دی پر می‌شود با کارهای قدیمی‌ترِ پیش از این غیرقابل دسترسی که حالا با تأخیر اجازه‌ی ورود به این قطبِ همیشه سرسری تعریف‌شده را یافته‌اند، بسیاری از این گروه کارگردانان که هنوز با ما هستند، بخت چنین قدردانی بازنگرانه‌ای را پیدا می‌کنند که نثار آثار کنونی‌شان می‌شود. [...]
