جداییِ نادر از سیمین، فیلمِ ستایش‌شده‌ی این سال‌های سینمای ایران، جهانش را برپایه‌ی حفره‌ها/حذف‌های روایی می‌گستراند. حالا یک فیلمِ ایرانیِ دیگر، در اصل ساخته‌شده همزمان با آن فیلم، نوعِ دیگری از کاربردِ حفره‌های روایی را نشان‌مان می‌دهد؛ و می‌شود گفت حتي به شیوه‌ای کاملاً متضادِ آنچه فیلمِ فرهادی انجام می‌داد. از یک نقطه‌نظرِ صرفِ روایی، جدایی… حفره‌هایی را اینجا و آنجا می‌کاشت تا سرانجام بر گِردشان سازه‌ای صلبی را بنا کند؛ چیزهایی هست که نمی‌دانی حفره‌ها را می‌کارد (در گذشته‌ی کاراکترِ اصلی، رابطه‌ها) تا مجموعه‌ای از گریزها، پرسه‌ها و انحراف‌های کوچک را در مسیرِ پیرنگِ جمع‌وجورِ خود پیش ببرد. [...]
