ساعت سه‌ونیم صبح. یک دقیقه مانده فیلم سولاریس تمام شود، که تصویر «هنگ» می‌کند. تازه یادت می‌آید کجایی، نگاهی می‌اندازی می‌بینی دویست نفر همزمان با تو غرق این فیلمند. اینها از کجا پیدایشان شد؟ سولاریس تارکوفسکی، سه‌ی بامداد، سالن سینما، اینجا تهران است؟ واقعاً چه چیزی ما را به اینجا کشانده؟ بله، پرده‌ی نقره‌ای، ولی این فیلمها را در سینماتک موزه هم دیده بودیم. شبانه دیدن آن چه معنایی دارد؟ چرا ما را تا این وقت نگه می‌دارند؟ [...]
