ترور جانستن، فیلم اول پَدی کانسیداین را شروعی نویدبخش و یک بررسی آرام و موقر از خشونت مردانه و خودویرانگری می‌داند که با بازیهایی جاندار از پیتر مالن و اُلیویا کُلمن همراه است. هنگامی که شخصیت الکلی و پریشان پیتر مالن، که همسرش را نیز از دست داده است، از کنار درخت بی‌برگ روبه‌روی خانه‌ی سازمانیش در شهر لیدز می‌گذرد، بازیگر سابق و کارگردان لاحق، پدی کانسیداین، طول مسیر وی را در یک نمای زاویه‌دار به تصویر می‌کشد؛ این کار به ما فرصتی برای تأمل می‌دهد: آن درخت بی‌برگ بدون شک چیزی بیش از یک درخت است. شاید نشانه‌ای از بردباری و تجدید و نوشدن دوباره باشد. چنین برداشتی قطعاً با داستان مورد نظر کانسیداین، یعنی داستان افراد آسیب‌دیده‌ای که به امید روزهای بهتر به هر جان کندنی زندگی خود را تحمل می‌کنند، همخوانی دارد. [...]
