فیلم فوتوریستی دهمین قربانیِ (1965) الیو پتری، تصویری خلاقانه از شخصیت‌هایی بود که به قصد کشتن خود را آراسته بودند؛ یک پیکار و مسابقه میانِ شکارچیان و شکارشان، عرصه‌ای که به شکلی سرگیجه‌آور یک یلگی‌ِ هیجان‌انگیز و بهت‌آور را به نمایش می‌گذاشت. برای سیجون سوزوکی، سینماگرِ «نفرین‌شده»ی کارآزموده‌ی ژاپنی، آخرین فیلم وی تا به امروز، اُپرای تپانچه‌ای (٢٠٠١) سیبل نسبتاً مشابهی همچون ساخته‌ی پتری را مورد هدف قرار می‌دهد. کارزاری که شخصیت‌هایی اسرارآمیز برای بدل شدن به آدمکشِ شماره‌ی یک در آن دست به جدالی بی‌پایان می‌زنند. یک میدانِ مغناطیسی که توامان نیروهای تخیل آزادِ آینده‌نگرانه و قوای رازآلودِ اساطیری کهن را به جانب یکدیگر به پیش می‌‌راند یا از همدیگر دور می‌کند. در فیلم پتری اما عنصری تک‌افتاده، همسنگ با تمامِ ابعاد مسرت‌بخشِ فیلم، حسی از تازگی و حتی نوعی غافل‌گیری را در تیررس چشمانِ ما مینشاند، عنصری یکسره دیداری که در هر قاب حضور داشت و به قسمی مرکز ثقلِ آن می‌ماند: موهای طلایی‌رنگِ غریبِ مارچلو ماسترویانی! [...]
