من حقیقتاً با فیلم‌های جنگی انگلیسی بزرگ شدم، بعضی‌شان خیلی خوب بودند. به پیش و مستند شلیک شروع شده. همین‌طور جنایی‌های درجه‌ی ب‌ی سیاه‌وسفیدِ آمریکایی. یکی از بزرگ‌ترین فیلم‌هایی که در طول عمرم دیده‌ام خوشه‌های خشم (۱۹۴۰) است. به احتمال قوی وقتی سیزده‌ساله بودم آن را دیدم. همیشه با من باقی می‌مانَد. و همین‌طور فیلم‌های دیگر، مثل حادثه‌ی آکس بو. و از طرفی بخت یارم بود که وقتی پانزده- شانزده سال داشتم، اتفاقی با یک انجمن فیلم آشنا شدم. ده شیلینگی جور کردم و عضو شدم. نمی‌دانم چطوری جورش کردم، ولی جورش کردم. کل آثار سینمای فرانسه را تا کارنه دیدم. سینمای روسیه را هم همین طور، آیزنشتاین و همه‌ی آن جماعت. [...]
