شهر پاریس چندین برابر کوچکتر از تهران، و بسیار فشرده و تودرتوست. با این حال خطوط متروی آن چندین برابر تهران است. حدود بیست خط مترو و چند خط ترن و تراموا با کلی اتوبوس. یک حمل‌ونقل عمومی تمام‌عیار که جزءِ ذاتی یک متروپل است. در هر کجای پاریس باشید با اولین ایستگاه مترو، ترن و یا اتوبوس فاصلهٔ چندانی نیست و با یک پیاده‌روی مختصر به آن می‌رسید. راهروهای تودرتو و هیجان‌انگیز مترو پاریس مملو از تبلیغات کالاها، خدمات و فیلم‌های سینمایی است. تبلیغ فیلم‌های تجاری روز جهان در کنار فیلم‌های به‌اصطلاح «هنری» و «مستقل» دیده می‌شوند. یک همزیستی مسالمت‌آمیز در معرض دید شهروندان و توریست‌ها. تبلیغ فیلم مد مکس در کنار فلان فیلم خاص یا جشنواره‌ای که در هزاران کیلومتر دورتر در خاورمیانه ساخته شده است، را در فاصله چند سانتی‌متری از یکدیگر می‌بینیم. دیگر هیچ بهانه‌ای نیست. شهروندان انتخاب می‌کنند. یا می‌روند با عینک سه‌بعدی مد مکس می‌بینند و یا یک فیلم مستقل و کم‌هزینه از یک کشور دورافتاده. ولی فراموش نکنیم که همهٔ این تبلیغات و هیاهو در یک بستر تجاری و عرضه و تقاضای حقیقی صورت می‌گیرد. با اینکه فرانسه معروف است به کشور سوبسیدهای فرهنگی و دولتی، ولی با این حال ماجرای سینما نسبتاً در یک فضای تجارت بین‌المللی پیش می‌رود. سوبسیدی که به اکران فیلم‌های خاص اختصاص داده می‌شود از قِبل بازار آزاد تجارت فیلم (واردات و صادرات آزاد فیلم) تامین می‌شود. [...]
