مقدمه مترجم : این مقاله از یک منظر می‌تواند در تداوم پروندة شمارة نهم ما در مورد نقد فیلم خوانده شود. بالاخره آنجا صحبت از دو گونة متفاوت مواجهه بود که در یکی فیلم به عنوان نقطه‌ای «تکین» با مسئله‌های ویژه و متمایز خود مطرح می‌شد و در دیگری، حتی اگر به آن تکینگی اذعان می‌شد، تأکید و جهت حرکتْ ریشه‌گرفته از الگوها و طرح‌های کلان بود. و چه قلمروی در سینما تکین‌تر، مجردتر و متمایزتر از بازیگری؟ ــ جایی که انسان‌هایی با تن و نگاه و ژست‌های ویژة خود یک فیلم را به رخدادی منحصربه‌فرد بدل می‌کنند. مقالة پیشِ‌رو پیرامون چنین ایده‌ای می‌گردد. نکتة دیگری که در این مقاله شایستة توجه است شیوة مواجهة نویسنده، کنت جونز، با پالین کیل است. خوانندگان همراهِ فیلمخانه می‌توانند ادای احترام پرشور جونز به اندرو ساریس (چاپ‌شده در شمارة اول مجله) را به یاد بیاورند که در آن نویسنده با ایستادن در کنار ساریس، در دعوای تاریخی مؤلف‌گرایی (و نیز در شیوة قضاوت فیلم‌ها)، پالین کیل را با شدیدترین حمله‌ها نواخته بود. اینجا همان نویسنده با زبانی ستایش‌آمیز در وصف پالین کیل و نگاهش به بازیگری نوشته است. و همین نکته به‌تنهایی می‌تواند درسی آموزنده باشد. [...]
