این یادداشت کوتاه نه دفاعیه‌ای پیشگویانه، که بیشتر طرح پیشنهادی است برای توجه به سینماگر جوان فرانسوی: آنتوان بارو. کمر قرمز،1 بیش از هر چیز نشانة آگاهی بارو از فرهنگ والای هنری‌ـ‌سینمایی است؛ تلاشی جهت طرح برخی از عناصر فرمال و تماتیک آن. اثر بارو، در مقام پرتره‌ای از هنرمندی در جستجوی امر سترگ ــ یا در معنای تحت‌اللفظی «هیولاوار» ــ برتران بونلو را، در مجاورت ژان بالیبار، بدل به فیگور محوری فیلم می‌کند. [...]
