ایده‌ای به ذهن‌ام رسیده است که فرصت‌اش باشد برای چند شمارۀ «فیلمخانه» خواهم نوشت: چه‌گونه در چهار مقطع زمانی، از دورۀ قاجاریه تا به امروز، پایِ اجدادمان، پدران‌مان، خودمان و فرزندان‌مان به سالن‌های سینما باز شد، در هر دوره سالن‌های سینما چه کیفیتی داشتند و چه فیلم‌هایی در آن‌ها به‌نمایش درمی‌آمد. برای جلوگیری از اطالۀ کلام برای هر دوره به یک سالن سینما می‌پردازم، و طبعاً از دورۀ قاجاریه، سال‌های سلطنت مظفرالدین‌شاه، آغاز می‌کنم، و نخستین سالن عمومی نمایش فیلم که میرزاابراهیمخان صحاف‌باشی طهرانی بنا نهاد. اگر چه قبل از میرزاابراهیمخان صحاف‌باشی طهرانی افراد دیگری رهسپار فرنگ شدند و جهان را گشتند و با خود سوغات و ارمغان‌هایی آوردند که تا پیش از آن کسی در وطن ندیده بود، مایل‌ام در این مقاله صحاف‌باشی را با دن کیشوت مقایسه کنم. میلان کوندرا در وصف دن کیشوت گفته است: مدرنیته از زمانی آغاز شد که دن کیشوت خانه و زادگاهش را در جست‌وجوی مکان‌های ناشناخته ترک کرد و در گشت‌وگذارهایش متوجه شد جهان اطراف با آن‌چه او در زادگاهش تجربه کرده است تفاوت‌های اساسی دارد. [...]
