جشنواره کن 2017 هم مثل سال‌های اخیر پر از فیلم‌های موسوم به «سینمای اجتماعی» بود. ظاهراً دیگر باید سیطره انواع ایدئولوژی‌های «اقلیت» را پذیرفت. اقلیت‌های جنسی، فکری، نژادی، رنگین‌پوست‌ها،‌ مهاجرین، زن‌ها، کارگران و غیره. پس در این اوضاع عجیب تکلیف سینما چه می‌شود؟ سیاست‌های فرهنگی و هنری نهادهای تصمیم‌گیرنده در یکی دو دهه اخیر رسماً سینما را به عنوان یکی از بازوهای اجرایی سیاست‌های تأمین اجتماعی تبدیل کرده است. فاندها و بودجه‌های رسمی فرهنگی و هنری اغلب عملاً در راه تبلیغ انواع ایدئولوژی‌ها مصرف می‌شوند. البته در بین انبوه فیلم‌های به‌اصطلاح «اجتماعی» امسال می‌شد تک‌وتوک فیلم‌های «سینمایی» هم دید. فیلم‌هایی که برای پرده سینما و سینه‌فیل‌ها ساخته شده بودند و نوکر سیاست‌های «تأمین اجتماعی» نبودند. نه اینکه عاری از موضوعات و مسائل اجتماعی باشند، نه! ماجرا خیلی ساده ست، این فیلم‌های خوب هم مثل هر اثر هنری خوب دیگری، مشکلات اجتماعی را در لایه‌های زیرین خود تنیده بودند و آنها را بر سر مخاطب آوار نمی‌کردند. [...]