فرهادی بخصوص با جدایی نادر از سیمین ــ و لابد به واسطه مدیریت فیلمبرداری محمود کلاری ــ به سطحی از پلاستی‌سیته و کیفیت تجسمی رسیده بود که کیفیت «رئالیسم» خام دوران سریال‌سازی، و حتی فیلم‌های نخستینش را ارتقا می‌بخشید. بازگشت به حسین جعفریان (مدیر فیلمبرداری اسبقش) در فروشنده، دوباره دست فرهادی را در بکارگیری آن «رئالیسم» خام باز گذاشته و حاصل کار شده فیلمی با فیلمبرداری فوق‌العاده آزارنده که در اندازه ابعاد پرده بزرگ سینما نیست و لابد دیدنش در قاب تلویزیون کمتر بیننده را اذیت می‌کند. [...]
