چینش دراماتیک در فیلم‌های ــ متأخر ــ فرهادی بر اساس کاشت و برداشت بوده. نیمی از فیلم به کاشتن نشانه/سرنخ/معادله در قلب روایت و کنش شخصیت‌ها در تقابل با جمع و اجتماع می‌گذرد تا در موسم برداشت فیلم، در کنار رو کردن بزنگاهی که نادیده مانده، از اتحاد این پارامترها برای اصل غافلگیری استفاده کند. فروشنده هم با این سنّت بیگانه نیست. [...]
