بیگانه‌ی ریدلی اسکات (1979) مبتکرانه‌ترین نمایش ترسناک دوره‌ی خود بود و نقطه‌ی شروع روایتهای تازه‌ای که بعد از آن یکی پس از دیگری ظاهر شدند. اگرچه فیلم جدید او پرومتئوس نوعی قسمت قبلی (پریکوئِل) برای بیگانه است، ولی عنصر ترسناک تعدی به جسم و بلعیدن بدن که در بیگانه به‌وفور و با آن دقت و ظرافت وجود داشت، در اینجا در خدمت اهداف روایتی غول‌آسا قرار گرفته، و تا آنجا پیش می‌رود که آنرا هدف غایی حیات انسان می‌داند. منظور وارد کردن انتقاد نیست. غول‌آسا بودن به همین اندازه ذاتیِ این ژانر است که برای درام منظوم ویکتو هوگو یا اپرایی از مایِربِر اساسی‌ست. و کنار هم قرار دادن عناصر عادی و پیش پا افتاده از ماجراجوییهای قبلی هم به همین اندازه مهم است، گویی نمی‌شود یک فیلمساز بدون اینکه مواد و مصالح اسلاف خود را در اثرش بگنجاند، از آنها فراتر برود. [...]
