مقدمه: واقعیت این است که فدورای وایلدر آنچنان که باید قدر دانسته نشد. شاید چون همیشه زیر سایهٔ شاهکار سال‌ها پیش‌ترِ سازنده‌اش، سانست بلوار (1950)، ماند که در دغدغه‌های بسیاری با آن اشتراک داشت. نبود نسخه‌ای باکیفیت هم بر این سکوت افزود. اما در یک سال گذشته نمایشِ نسخهٔ ترمیم‌شدهٔ فیلم در جشنواره‌ها و سینماتک‌های غربی برای بسیاری از منتقدان بهانه‌ای ساخت تا آن را زیر ذره‌بینی تازه قرار دهند. ما نیز با ترجمهٔ این مقاله به بازبینی این فیلم کلیدیِ پایان دوران طلایی سینمای کلاسیک می‌نشینیم که می‌تواند همچون مرثیه‌ای بر آن نیز دیده شود. [...]
