بعضی کارگردانها موتور پروژههایشان را روشن میکنند و بعد با سرعت تمام در مسیر مخالف حرکت میکنند. دُنی ویلنُو در این جرگه قرار میگیرد. از زمان موفق تجاری زندانیها (2013) این کارگردان نامزد اسکار برای خودش نامی به عنوان استادِ طبقه پرسروصدای ساختمان چندطبقه این حرفه بهم زده است.
مثلاً هر کس هر فکری درباره لحن بدبینانه و یا سیاسی تریلر مواد مخدر تگزاسیـمکزیکی او یعنی سیکاریو (2015) داشته باشد ــ فیلمی که هیئت ملی نقد در آمریکا، جنبه محافظهکارانه توأم با حسن نیت آن را ستود ــ کاملاً آشکار است که این فیلم کار فیلمسازی است که توجه خاصی به جزئیات ذاتی موضوعات دارد. هرچند ویلنُو کمی از روی دستورالعملهای کاترین بیگلو الگو میگیرد، اما اتمسفری قدرتمند خلق کرده که پیرامون داستانگویی هوشمندانهاش را در بر میگیرد. [...]
برای مشاهده متن کامل مقاله نیاز به دسترسی ویژه دارید
چنانچه قبلا در سایت عضو شدهاید، وارد شوید، در غیر اینصورت ثبتنام کنید